Najważniejsze to przeżyć

Początkowo byłam jakaś taka sceptyczna ale im dłużej czytałam tym bardziej przepadałam. Książek o wojnie przeczytałam wiele ale żadnej o tym co działo się z ludźmi po. A przecież życie setek ludzi zmieniło się niewyobrażalnie. Polubiłam Mirkę i to jej najbardziej mi teraz brakuje. Zakończenie mnie zaskoczyło.

Początkowo byłam jakaś taka sceptyczna ale im dłużej czytałam tym bardziej przepadałam. Książek o wojnie przeczytałam wiele ale żadnej o tym co działo się z ludźmi po. A przecież życie setek ludzi zmieniło się niewyobrażalnie. Polubiłam Mirkę i to jej najbardziej mi teraz brakuje. Zakończenie mnie zaskoczyło.

W historii rodziny, która po klęsce Hitlera wraca na gruzy Warszawy, autorka przywołuje przykłady najbardziej makabrycznych śladów i pozostałości koszmarnego krajobrazu po bitwie, tkwiące w ruinach i w ludziach. Jednak w przemyślny i mądry sposób udaje jej się unikać patosu i druzgocącej beznadziei. W konsekwencji, wzruszenie na przemian z przerażeniem i podziwem ściskają za gardło

Pataczkowie, ostrzeżeni o kotle w mieszkaniu przy Marszałkowskiej, uciekli na wieś, dlatego wszyscy przeżyli. Po powrocie ojciec, Tadeusz, jako chirurg ma w szpitalu pełne ręce roboty. Matka, nauczycielka języka polskiego, Irena, o pracy w swoim zawodzie przynajmniej na razie nie może marzyć, ale udaje jej się znaleźć zatrudnienie w gazecie, dla której pisze reportaże z miasta. W dziewiętnastoletniej Teresie cały czas buzują pretensje do rodziców, którzy skutecznie powstrzymali ją przed udziałem w powstaniu warszawskim, co doprowadziło, w jej mniemaniu, do utraty ukochanego; nawet angażując się w odgruzowanie politechniki myśli jedynie o jego odzyskaniu. Tymczasem młodsza Pataczkówna, trzynastoletnia Mirka jest nie tylko zwornikiem losów rodziny, ich przyjaciół i znajomych, działa przy tym jak gejzer pomysłowości i zaradności, ale co najważniejsze, dzięki swej empatii i zmysłowi obserwacji, pełni również rolę swoistego rzecznika Warszawiaków anno domini 1945.

Ałbena Grabowska rozpisała bowiem treść powieści na czterogłos, czyli czterdzieści krótkich rozdziałów, oddając po kolei głos wszystkim członkom rodziny Pataczków, pod hasłami: Mirka, Pamiętnik Tereski, Pacjent/ka X.Y. l. xx, „Kurier Poranny”. Taka forma przemiennych punktów widzenia nie tylko umożliwiła wprowadzanie nowych treści, zróżnicowała także style i osobowości głównych bohaterów oraz osób lub wspomnień o nich, z jakimi zetknęli się na swej drodze.

Naturalnie znajduje to odzwierciedlenie w wersji audio książki. Czworo lektorów audiobooka, Mariusz Bonaszewski, Aleksandra Radwan, Lidia Sadowa i … Ałbena Grabowska idealnie wpisuje się w swoje role wzmacniając, moim zdaniem, zamysł autorki i siłę rażenia książki. Gorąco polecam!

W historii rodziny, która po klęsce Hitlera wraca na gruzy Warszawy, autorka przywołuje przykłady najbardziej makabrycznych śladów i pozostałości koszmarnego krajobrazu po bitwie, tkwiące w ruinach i w ludziach. Jednak w przemyślny i mądry sposób udaje jej się unikać patosu i druzgocącej beznadziei. W konsekwencji, wzruszenie na przemian z przerażeniem i podziwem ściskają...

Trudna emocjonalnie. Autentyczna. Bez fajerwerków, wszystko płynie, dzieje się. Jedni żyją dalej, inni nie umieją lub nie chcą. Przeżyć to najważniejsze ale pytanie co potem … ilu będzie potrafiło żyć i jakie to życie będzie. Ja polecam, to powinna być obowiązkowa lektura antywojenna. To emocje, które wyzwala lektura tej książki są najważniejsze. Nawet nie same historie ludzi i miasta …

Trudna emocjonalnie. Autentyczna. Bez fajerwerków, wszystko płynie, dzieje się. Jedni żyją dalej, inni nie umieją lub nie chcą. Przeżyć to najważniejsze ale pytanie co potem … ilu będzie potrafiło żyć i jakie to życie będzie. Ja polecam, to powinna być obowiązkowa lektura antywojenna. To emocje, które wyzwala lektura tej książki są najważniejsze. Nawet nie same historie...

Świat się rozpadł na miliony kawałków, czasami nie ma do czego wracać, czasami nie ma do kogo. I jedyne co zostaje to świadomość że się przeżyło i że jest to najważniejsze nawet za cenę traumy, kalectwa, utraty miłości, młodości, najbliższych

Świat się rozpadł na miliony kawałków, czasami nie ma do czego wracać, czasami nie ma do kogo. I jedyne co zostaje to świadomość że się przeżyło i że jest to najważniejsze nawet za cenę traumy, kalectwa, utraty miłości, młodości, najbliższych

Ksiazka bardzo mnie poruszyła. W przeciwienstwie do wielu ksiazek traktujacych o wojnie, opowiada o losach powojennych Polaków.

Ksiazka bardzo mnie poruszyła. W przeciwienstwie do wielu ksiazek traktujacych o wojnie, opowiada o losach powojennych Polaków.

Realistyczna opowieść o radościach i tragediach pierwszych miesiącach po wyzwoleniu Warszawy. Zaskakuj

Realistyczna opowieść o radościach i tragediach pierwszych miesiącach po wyzwoleniu Warszawy. Zaskakuj

Skończyła się wojna i do Warszawy zaczęli wracać jej mieszkańcy ci, których wywieziono do obozów, do więzień, na przymusowe roboty. Ludzie z bagażem doświadczeń, zmarnowani, zmęczeni. Jeśli maja domy to połowa sukcesu, ale najczęściej muszą jakiegoś kąta szukać
Rodzina Pataczków tez powraca. Ich dom stoi. Ojciec, lekarz natychmiast zatrudnia się w szpitalu, matka nauczycielka - w redakcji gazety. Starsza córka Teresa odgruzowywuje Politechnikę, młodsza Mirka trochę zarobkuje, sprzedaje wytworzone prace na targu, pomaga starszemu panu, którego znała z przed wojny. Książka o tym, że nieważne jest to, że teraz niewiele mamy, że jest nam ciężko, najważniejsze, że żyjemy. Wszystko inne jakoś się ułoży.

Skończyła się wojna i do Warszawy zaczęli wracać jej mieszkańcy ci, których wywieziono do obozów, do więzień, na przymusowe roboty. Ludzie z bagażem doświadczeń, zmarnowani, zmęczeni. Jeśli maja domy to połowa sukcesu, ale najczęściej muszą jakiegoś kąta szukać
Rodzina Pataczków tez powraca. Ich dom stoi. Ojciec, lekarz natychmiast zatrudnia się w szpitalu, matka...

Poruszająca opowieść o nowej, powojennej rzeczywistości. W życie swoje i swoich najbliższych wprowadza czytelnika trzynastolatka. Żeby nie zdradzić za wiele, powiem tylko, że jest to książka kipiąca emocjami, dużo tu złości, nadziei i wzruszeń. Warto przeczytać.

Poruszająca opowieść o nowej, powojennej rzeczywistości. W życie swoje i swoich najbliższych wprowadza czytelnika trzynastolatka. Żeby nie zdradzić za wiele, powiem tylko, że jest to książka kipiąca emocjami, dużo tu złości, nadziei i wzruszeń. Warto przeczytać.

Wojna się skończyła ,pozostały dramaty ludzkie. Powojenna Warszawa i losy mieszkańców ,którzy muszą odnaleźć sens życia i na nowo układać sobie życie . Książka wzruszająca pełna emocji.

Wojna się skończyła ,pozostały dramaty ludzkie. Powojenna Warszawa i losy mieszkańców ,którzy muszą odnaleźć sens życia i na nowo układać sobie życie . Książka wzruszająca pełna emocji.

Czytałem dość długo, choć książeczka cienka (317 stron),a więc niezbyt mnie wciągnęła.
Smutna, melancholijna, dramatyczna, ale momentami taka paradokumentalna. Jedynie główna bohaterka Mirka, , która najszybciej ze wszystkich opisanych osób, potrafiła pozbyć się wojennej traumy, wzbudzała jaką taką sympatię.
Akcja dzieje się w Warszawie zaraz po wojnie, a więc morze zgliszcz i trupów w zawalonych budynkach. Zgadzam się z autorką, która daje do zrozumienia, że powstańczy zryw był bez sensu. Straciliśmy tylko kwiat młodzieży polskiej, i mnóstwo zabytków, czy dzieł sztuki. Dlatego teraz turyści jeżdżą do czeskiej Pragi, zamiast do Warszawy, która nie ma tzw. duszy.
Zakończenie dość nietypowe, ale takie życiowe - dobre.

Czytałem dość długo, choć książeczka cienka (317 stron),a więc niezbyt mnie wciągnęła.
Smutna, melancholijna, dramatyczna, ale momentami taka paradokumentalna. Jedynie główna bohaterka Mirka, , która najszybciej ze wszystkich opisanych osób, potrafiła pozbyć się wojennej traumy, wzbudzała jaką taką sympatię.
Akcja dzieje się w Warszawie zaraz po wojnie, a więc morze...